اما فناوری موجود در حال حاضر می‌تواند به ما در بهبود کسب اطلاعات از محیط پیرامونمان کمک کند. ما در آینده، با خودروهایی که با یکدیگر داده ردوبدل می‌کنند، نه‌تنها قادر به دیدن چند خودرو جلوتر و چند خودرو عقب‌تر و همین‌طور در چپ و راست خودمان به‌طور هم‌زمان خواهیم بود، بلکه دید چشم یک پرنده را خواهیم داشت. درواقع می‌توان سرعت خودروهای اطراف و چگونگی تغییرات سرعت آن‌ها را به‌موقع دریافت.

به کمک الگوریتم‌ها و محاسبات کامپیوتری و الگوهای پیش‌گویانه قادر خواهیم بود آینده را پیش‌بینی کنیم. شاید اکنون غیرممکن به نظر بیاید. درواقع، با اشتراک‌گذاری اطلاعات خودروها، کار غیرممکنی نیست. خودروها اشیاء سه‌بعدی هستند که موقعیت و سرعت ثابتی دارند و در طول جاده‌ها سفر می‌کنند. اغلب در مسیرهای از قبل مشخص‌شده بر روی نقشه سفر می‌کنند. درواقع آن‌قدر سخت نیست درباره اینکه یک خودرو در آینده نزدیک کجا خواهد بود، به‌طور منطقی پیش‌گویی کنیم. 

در این صورت هم عدم اطمینان نسبت به رفتار بقیه رانندگان رفع می‌شود و هم محدودیت دید راننده نسبت به محیط اطرافش مرتفع می‌گردد. شبیه‌سازی‌های کامپیوتری ابتدا با داده‌های جی‌پی‌اس انجام شد. پس‌ازآن این شبیه‌سازی‌ها در بسترهای روباتی مورد آزمایش قرار گرفت که حسگرهای واقعی دارند. هم‌اکنون این روبات‌ها در خودروها هستند. دوربین‌های استریو، جی‌پی‌اس، و یابنده‌هایی دوبعدی با برُد لیزری که در دستگاه‌های پشتیبانی مرسوم هستند، هم‌اکنون در خودروها وجود دارند. همچنین یک رادیو ارتباطی کوتاه بُرد نیز به خودروها وصل شد. نتیجتاً خودروها از طریق روبات‌ها می‌توانند با یکدیگر صحبت کنند، موقعیت یکدیگر را با دقت ردیابی کنند، و از یکدیگر اجتناب کنند.

هم‌اکنون روبات‌های بیشتر و بیشتری به این ترکیب اضافه می‌شود که با برخی مشکلاتی نیز همراه است. زمانی که ردوبدل اطلاعات زیاد می‌شود، پردازش کردن کلیه بسته‌های اطلاعاتی دشوار می‌گردد. پس لازم است تا اطلاعات اولویت‌بندی شود؛ و در اینجاست که الگوی پیش‌گویانه کمک می‌کند. اگر روبات خودروها مدام مشغول ردیابی گذرگاه‌های قابل پیش‌بینی باشد، توجه چندانی به آن بسته‌های اطلاعاتی نخواهد شد؛ بنابراین نیاز است تا اطلاعاتی که برای شما خطرساز نیستند را کنار گذاشته و به اطلاعاتی توجه کنید که باعث ایجاد حادثه برای شما می‌شوند یا خواهند شد.

چطور می‌توان به بهترین نحو به یکدیگر هشدار دهیم؟ این امر به موقعیت راننده بستگی کامل دارد. برای مثال اگر خودرو اطلاعات را به‌خوبی ردوبدل کند اما راننده با تلفن همراهش مشغول باشد، احتمالاً برای واکنش دادن در مواقع اضطراری بهترین حالت نیست.

بنابراین وضعیت توجه راننده به شرایط می‌تواند از اهمیت ویژه‌ای برخوردار باشد. لازم است که وضعیت راننده با استفاده از سه سری دوربین دریافت و با بقیه رانندگان به اشتراک گذاشته شود. برای مثال، آیا راننده جلویی را نگاه می‌کند بغلش را نگاه می‌کند، پایین را می‌بیند، با تلفن صحبت می‌کند، یا اینکه یک فنجان قهوه می‌نوشد. 

ما قادر به پیش‌بینی کردن تصادف هستیم و می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که کدام راننده در بهترین وضعیت برای خارج شدن از مسیر قرار دارد تا به‌موقع به او هشدار داده شود. اطلاع دهی ایمن به همه خودروها به‌موقع انجام می‌شود.

جمع‌بندی

اساساً، این فناوری‌ها امروزه وجود دارند. بزرگ‌ترین مشکلی که سر راه این اتفاق است، عدم تمایل خودروها در به اشتراک گذاشتن داده‌هایشان هست. تصور اینکه خودروها ما را تماشا می‌کنند و این اطلاعات را با سایر خودروها در میان می‌گذارند، کمی ترسناک است. اما می‌توان این کار به طریقی انجام شود که حریم خصوصی افراد حفظ شود. برای مثال، هم‌اکنون نیز وقتی رانندگان دیگر به خودرو شما یا شماره پلاکتان از بیرون نگاه می‌کنند، واقعاً چیزی درباره شما نمی‌دانند. درواقع، با به اشتراک گذاشتن خودخواسته داده‌هایمان می‌توانیم کاری را انجام دهیم که برای همه بهترین است و نتیجتاً جاده‌ها ایمن خواهند شد.

منابع